-Kieran? - spytałam unosząc w zdziwieniu brew, czego chłopak nie zauważył, ponieważ jego wzrok wciąż był skierowany na jezdni przed nami.
-Miałem ci powiedzieć...kiedyś...
-Jesteś piosenkarzem i mi o tym nie powiedziałeś? Czemu?
-Aghhh... to długa historia, kiedyś miałem dziewczynę, a po jakimś czasie ze mną zerwała. Jak się potem dowiedziałem miała nadzieje, że staniemy się bardziej znani, a ona chciała być sławna. A, że nasze koncerty ograniczały się do mniejszej ilości osób niż sobie wyobrażała postanowiła, że nie warto tracić na mnie czas.
-Ahhh... na prawdę? To chore, że ludzie tak robią - stwierdziłam od razu. - Więc sądziłeś, że natknęłam się na ciebie w sklepie tylko dlatego, że chce być znana jako dziewczyna Kierana Lemona? I mówisz mi, że przyczepiłeś się do mnie tylko dla mojej sławy? - zaśmiałam się.
-Naprawdę jestem aż taki natarczywy? - spytał, a w jego głosie wydawało mi się, że wyczułam odrobinę obawy.
-Nie, tylko żartowałam. Naprawdę cię lubie.- powiedziałam, a zaraz po tym dotarło do mnie o czym mówiłam.- to znaczy lubie cię, na tyle, na ilę lubi się kogoś poznanego kilka dni wcześniej.
-Też cię lubie. Nawet bardziej niż na tyle, na ile można lubić osobę poznaną tak nie dawno.
Czy ten kretyn właśnie się ze mnie naśmiewał ?!
-Głupek. - dźgnęłam go w ramie. - w każdym razie możesz wiedzieć, że gdy tylko uda mi się wybłagać od ciebie autograf i sprzedać go za miliony na allegro to wrócę do Londynu.
-A moim autografie możesz tylko pomarzyć.
-No dobrze - udałam obrażoną.
-Okej, może kiedyś sobie zasłużysz na autograf. Tymczasem... jesteśmy już na miejscu.
Rozejrzałam się dookoła, ale w sumie nie dostrzegłam nic specjalnego, żadnego specjalnego miejsca. A przed nami jedynie kawałek zieleni.
-Co masz w planach ? - wypytywałam go, gdy wysiadaliśmy z auta.
-W padłem na pomysł, że miło byłoby po prostu posiedzieć sobie, na pikniku i porozmawiać o czymś fajnym.
Wyciągnął z bagażnika duży wiklinowy koszyk, po czym pokierował mnie w odpowiednią stronę. Kawałek dalej zaszliśmy na miejsce gdzie było średniej wielkości jezioro, kilka drzew i troche pustego miejsca z ładnie posadzoną trawą. Kieran położył koszyk na ziemi, po czym go otworzył i wyjął z niego koc, który zaraz rozłożył obok.
Usiadłam na końcu koca i obserwowałam chłopaka, który wyjął z kosza kartonowe opakowanie pizzy.
-Czy ty żywisz się czymś innym niż pizzą?
-Czasami. - uśmiechnął się.
Po chwili siedzieliśmy już razem jedząc naszą... kolacje, czy jak by to można było nazwać.
Rozmawialiśmy o koncertach Kierana i o tym jak spędzają czas podczas trasy i mogę przyznać, że bardzo chciałabym robić coś takiego jak oni. Zarabiają pieniądze z koncertów, robią to co kochają, ludzie ich uwielbiają, ale oprócz tego mają też życie prywatne co często tracą sławniejsze osoby.
Po jakimś czasie gdy zorientowaliśmy się, że jest już prawie zupełnie ciemno, a my tego nie zauważyliśmy przez nasze ciekawe tematy rozmów, postanowiliśmy wrócić do domu.
Kieran zapakował wszystkie rzeczy do samochodu, po czym ruszyliśmy w stonę mojego domu, Oczywiście Kier zaproponował, że może puścić ich płytę, więc bez zastanowienia zgodziłam się na jego propozycję. Mogę przyznać, że muzyka bardzo mi się podobała, ale nie miałam czasu na wysłuchanie wielu piosenek, bo dojechaliśmy pod mój dom.
xxx
Od 17 sierpnia 2013 roku nie było nowego rozdziału. Hahahah, ale to nie ważne XD Nudziło mi się, więc przeczytałam całość jeszcze raz i napisałam ten rozdział.
Wiem, że zapewne ten rozdział był ostatnią rzeczą jakiej spodziewaliście się na tym świecie, ale no cóż... HAHAHAH
